Toprağa bir çaput ile dönersin
Dünya hatır kırmaya değer değil
Tutar isen bir dost, bir yar edin
Cihan sana da kalır değil
Büyük konuşma hiçbir zaman
Düşmez, kalkmaz kimse değil
Bir diken yarasına deme aman
Dertsiz olmayan can, var değil
Kendinden başkasını beğenmez cahil Huri, melekte hata bulmaz değil
Nice vardır diline sahip olmayan
Dost hatrı bir gün yıkılmaz değil
Özge olur aşık gön’lü
Alır isen, dinle sözümü
Küçümseme sakın damlayı Derya, damlasız olur değil
Çoktur cihana boşa gelenler
Ne oldum delisi görmemişler
Parayı her şeyden üstün bilenler
Toprak altında para lazım değil
Asalet insanın özünde olur
Saf ipekte, süste değil
Kendi’n bilen çul da giyse
O çul, ona atlas olmaz değil
Hiç kimseye muhtaç olmam deme
Can, cana muhtaç olmaz değil
Dünyaya zulüm çektiren firavun
Topal sineğe yenik düşmez değil
Nice mertlikten, onurdan bahsedenler
Saman altından su yürütmez değil
Bu sözden alınıp kendine pay biçen
Kalleşliği efendilikle gizlemez değil
Çoğu insan, doğru sözü sevmez
Ama, doğru özde değişmez
Herkes payına düşeni alır
Er boş laf, gâfil, öğüt istemez
Bir zaman sana yüksekten bakan
Gün gelir kapına düşmez değil
Engin olmak yakışır gön’le
Kimse ettiğiyle kalır değil
Sersefil gitti, kibirli Karûn
Zenginlik; mal, mülk, parayla değil
Gönülde yatar en büyük servet
Ama, her göz onu görür değil
Hep ben, tek ben, hep bana diyenleri
Yoksulları ezen şerefsizleri
Toplayıp bir kefeye koysan hepsini
Bir karıncanın yüreği eder değil
Anadan, atadan budur gördüğümüz
Bir üzüm tanesini kırka böldüğümüz
Sözümüz ne ise, o dur özümüz der;
Bitirir sözünü Oğuz!
