bir gün arkadaşımla eve doğru yürüyoruz tamam mı baba, bununda pis, çirkef, naaalet bir sevgilisi var. aslında seviyorum kızı, bilmiyorum belki de sevmiyorumdurdur.
sürekli ottan, boktan sebeplerle bir tartışma başlatır çocukla, saatlerce bil-fiil kafasını şey yapar. yürüyoruz pat bir mesaj geldi, çocukta şaşırdı haliyle, hemen bana söyledi.
+bu ne lan şimdi?
-ne oldu abü?
+bak mesajı okuyorum ''kalbimin anahtarı nedir?''
-klklşlkşklşklşklşklşklşklş
+gülme bi olum yahu, ya yeni bir kavganın habercisi bu, yada duygusal bi film izledi bu...
-ver sen bana hele telefonu!
+bak ayıp bişi yazmayacaksın ama, yok lan çok ibnesin sen...
neyse kıza mesaj yazabilmek için epey yalvardım çocuğa. ne bileyim o an güzel bir espri gibi geldi. ayıp bişi yazmayacağıma yemin edip aldım elinden telefonu. ama attırır mı illa başımda bekleyecek.
