444.
-
birgün iki duvar arasında bir yerde sıkışma çabasıyla savurduğum naraların yankı yapıp kulaklarımı sağır edeceğini
sadece seni görmediğimde, senin şekline bürünmüş bir ordu içinde seni göremeyecek kadar kör olabileceğimi
ve gel dediğinde ayaklarımdan bağımsız, özgür adımlarımın yönünü bulamama ihtimalini düşünmemiştim
seni duymadan attığım adımların sonunda senin silüetin yokken adımlarım anlamını kaybediyor...
unutma yoksan, varolamam!
edit: *
