Sanırım 2004 idi. Uludağ'da öğrenciyken, Bursa içinde bi yemek yiyelim dedik, şimdi yerin adını hatırlamıyorum tabi.
Yaklaşık 15 çocuk ve 3-4 tane de öğretmenden oluşan bir topluluk geldi. Ama görünüşlerinden ya yetim çocuklar olduğu ya da bir okulun mali gücü düşük olan çocukları olduklarını düşündüm. Sanki bir şeylerin ödülü gibi yemeğe getirilmiş oldukları belliydi. Minikler heycanlı etrafı incelemektelerdi.
Sonra hala aklımda olan cümleleri duydum, başlarındaki insanlar! kendilerine iskender ama çocuklara ekmek arası döner istediler. Çocukların iskenderi merak ettikleri, canlarının çektiği çok belliydi imrenerek bakmalarından.
O zaman diliminde kredi kartım yoktu, cebimdeki para en fazla üç bilemedin dört çocuğa iskender alabilirdi. Şaşkınlıktan, öfkeden, çaresizlikten ve utançtan kalakaldım. Ne başlarındaki insanlara çıkışabildim ne de çocuklara bişey alabildim.
Hala aklıma geldikçe çok kötü olurum. Elimden bir şey gelmediği için. Hem de o insanları düşünürüm; anlam veremem bu saçma davranışa. Keşke elimde kredi kartı olsaydı diye içimden geçiririm.
