insanı kısmi de olsa bunalıma sokan durumdur. "aman canım bana ne" dense de biraz da olsa insanın içinin gitmesine sebep olandır.
daha dün gibi hatırlarsın sıra arkadaşınla oturup bacaktan kopya çektiğin, kapıda dikilip millete kulp taktığın, laf atan ergen erkek arkadaşlarını birlikte kovalayıp iki taraftan kıstırdığın günleri... öyle saçma sapan şeylerde elbirliğiyle işler yapmışsınızdır ki böyle ciddi şeyleri bünyeniz kaldırmaz adeta. o kadar yaşlandık mı? demeden edemezsiniz bir türlü. yaş kemale ermiştir de siz hala kitaplar arasında boğulduğunuzdan farkında değilsinizdir. siz çocuk olduğunuzu düşündüğünüz anlarda millet almış başını gitmiştir. hele bir değil, iki değil sırayla birçok arkadaşınız bu ciddi işe kalkışmaya başladıysa, "noluyoruz lan!" derken bulursunuz kendinizi... "biz mi yanlış iş yapıyoruz acaba?" diye düşünürsünüz. sanki millet sizi bekleyecektir. nedense öyle bir izlenime hakim olursunuz. "benim evlenmeme daha çok var beklesenizeee. tuvalete gittiğimiz gibi bunu da beraber yapalım" dercesine buruk bir ifadeye bürünürsünüz sebepsiz.
ardından gerçek yaşama dönüp şükredersiniz halinize. evlenip bu yaşta o kadar sorumluluğu almanın kolay olmadığından dem vurup, kendi kendinizi bozduğunuz gibi tamir etmesini bilirsiniz. iki gün sonra bilirsiniz zaten bu dertten başınızın etinin yenileceğini. anın tadını çıkarmakta fayda vardır deyip mutluluklar dilersiniz sadece. onu da dilerken bile bir tuhaf olursunuz. tuhaf olmanızın sebebi evde kalmanız falan değildir elbette. sadece çocuklukta yapılanların ne kadar mazide kaldığını dank ettirir kafanıza var olan tuhaflık ondan dolayıdır tamamen...
