yıllardır gidilmeyen memleketin ruyada Antoni Gaudí mimarisine bürünmüş halini görmek. hemde havadan kuş bakışı uçarken izlemek. ama nasıl oluyosa aynı anda bir otobüsün içindeyim ve 12 saatlik yolda bulunan memleketime yalnız gitmişim. oysaki yıllardır agora fobim olup ve evden tek başıma çıkamıyorken. vay anasını diyorum, lan ben bu binaları daha önce nasıl görmedim, ayrıca yine dumur oluyorum, yalnızım lan diyorum ben bu mesafeye nasıl geldim. bi tırsma bi manyaklık sarıyor ruhumu. sabahın köründe uyandım ve düşündüm; ben dün gece ne içtim? aynısından istiyorum.*
