bu ara kapılıp gittim bu duyguya, unuttum yani kendimi. ama öyle bir topluluk içinde toplam mevcudun her sayışta hep bir eksik çıkması gibi değil : kendini saymayı unutmaktan. ya da bir bakınıp etrafa neredeyim ben diye uyandığında aynadaki adamı tanıyamamak gibi değil : aynanın buğusunu sildikten sonra ellerinle yüzüne dokunup, düşüncelerini "kim bu?"lara "neden?"lere uğratarak...
yani kimle birlikte olursam olayım kendimi de sayıyor, aynaya bakıyorum, kendimi görüyorum, tanıyorum, karşımdaki benim biliyorum ama ne kendim gibi konuşuyor, ne öyle davranıyor, ne de uyuyup, yiyip, yürüyebiliyorum...
kendimi izliyorum, kendimle yüzleşiyorum : eskisi gibi değilim diyorum...ve bu halimi sevmiyorum. çoğu kez kin doluyorum kendime. sonra eskisi gibi olmak istiyorum, hatırlayamıyorum neler yaptığımı, nasıl bi insan olduğumu, neye nasıl tepki verdiğimi... hafıza kaybını yaşayanlar nasıl özel bilgileri unutuyorlarsa bende öyle kendimi unutuyorum -evet unutuyorum diyorum çünkü kendimi unutmaya devam ediyorum ve kendime yine kin yine nefret-...
başkalaşmak isterken eskiden, şimdilerde bu yabancılaşmayı kaldıramıyorum. daha da yabancılaşıyorum kendime..
yani kendini unutmak : eski halinden memnun olduğunu, eskisi gibi olamadığında anlamak ve eskisi gibi olmak ne demek bilememek durumu. **
