hızlı kentleşmenin henüz çocukluğumu esir almadığı zamanlarda, masum masum arkadaşlarıyla maç yapan biricik abimi şikayet etmek için mahallenin orta yerinde dikilip annemi pencereye çağırana kadar böhürmem ve akabinde "aneaaaa, şu ors...u çocuğuna bişe söyleeaaaaa" diye tüm mahalleyi inletmem. yahu o değil de kendi hançerimle kendimi deşmişim be arkadaş. çocukluk işte.
