11 yaşındaydım tahminen. oturduğumuz apartmanda benden 3-4 yaş küçük bir velet vardı. acaip uyuz olurdum, "ben büyüyünce manken olucam çok güzelim" diyen, kafasında kitapla dolaşmaya çalışan salak bir çocuktu. neyse, en yakın arkadaşımla plan yaptık, çocuğu ağlatacağız. bizim de evin orda bir cami vardı, avlusunun yerleri mermerden. çok da güzel paten kayılırdı o avluda, dedeler kızardı, ama olsun. Her neyse, bir akşam hava hafif kararmışken caminin oralarda oynuyoruz, bu uyuz velet de dolanıyor ortalıkta. "girsene caminin bahçesine bak bir şey var orda" gibilerinden bir şeyler diyip kandırdık bunu, daldı caminin bahçesine. bunun dalmasıyla çektik avlu kapısının sürgüsünü, kapıya yapıştık açmıyoruz kapıyı. bir de korkuttuk "hava karardı ruhlar geliyor birazdan" diye. bu önce direndi falan, sonra başladı ağlamaya. kız arkasına bir baksa görecek arkada da kapı var. ama salaktı işte. 10-15 dk biz böylece durduk kapıda, sonra sıkıldık bıraktık. gitmiş annesine ispiyonlamış hemen. ertesi akşam kapıya dayandı annesi, annem de yalandan kızdı bana. o da sevmiyordu da kızı, ondan. ama pişman değilim, yine olsa yine yapardım. *
