Gecelerin daha kara, gündüzler daha soluk geçtiği, her köşesinden dönülen gün, hayat daha bir bulanık şimdi der giden sevgilin ardından... Her uyanışın bir yorgunluğu daha bir ağır, uykunun hesabını sorarcasına. yalanların kovaladığı bir hayatın pençesinde ve bir cümle devrikliğinde yaşamaktır kimi zaman.... bir şeylerin gölgesinde ve güneşi bu kadar severken, ve bu kadar tutunmuşken dallarına kaçamamaktır kendinden... güneşin aydınlatmadığı karanlıklarda yaşayan bir insan modelidir artık... Kaçamamaktır kelimelerden, kaçamamaktır yaşanılan hayallerden.... hayatını sevgili üzerine kurmuş, sevgiliyle kendini bulmuş, sevgiliyle dünyası anlam kazanmış, sevgiliyle yaşadığını hissetmiş aşkların üstlendiği roldür hayat sahnesinde bazen...
