karşılıksız aşkların hazin sonudur.
o kadar çok seversiniz ki gözünüz kimseyi görmez, tek bir bakışını yakalamak adına maymuna dönmeye razı olur, tek kelimesini duymak adına olmadık şeylere kalanır, msn de saatlerce beklemek bile gelecek ümidiyle ayrı bir anlamlı gelir insana... sonra bir bakmışsın ki hep kendinden vermişsin. sana kattığı sadece birkaç kelime, gülümsemesinin verdiği huzur ve varlığıdır ki bir zaman sonra varlığı bile ağır gelmeye başlar insana. tamam aşkın bu çeşidini kendin istemiş olabilirsin ama kendini; "bu kadarı da fazla ama ya" derken bulduğun an yorulmuşsundur içten içe... o maymunlaşmalar, beklemeler, fırsat yakalamalar bedeninden ziyade ruhunu yormuştur insanın. sonra bir bakmışsın ki sevginin boşa çabalanması ile sevginin ne derece boşa harcadığını, neler uğruna oradan oraya sürüdüğünü düşünür, bu duruma yanar ama sonunda durumu kabullenmekten başka elinden bir şey gelmez ne yazıkki...
