insanları iyi tanıdığımı düşünürdüm, yavaş yavaş hiçbir şey bilmediğimi anlıyorum. neden diyeceksin şimdi. 4 yıldır tanıdığın, beraber yediğin içtiğin, üzüntüsüne ortak olduğun, güldüğün eğlendiğin üzüldüğün arkadaşlarının; bu adamlar beni yarı yolda bırakmaz dediğin insanlardan bir kaçının, ki özellikle birisinin, senin hakkında yargısız infaz yapması cok kötü be sözlük..
suclu bile olsa bir insan, yakın arkadaşınsa, ona değer veriyorsan sorun her neyse gelip onunla konuşmak daha mantıklı değil midir sözlük? hiç mi birbirimize sıkıntılarımızı anlatmadık, hiç mi birbirimizin omuzunda ağlamadık? bunca yaşanmışlıktan sonra başkalarından duyulan asparagas bilgiler yüzünden ve bu bilgilerin dogruluğu sana sorulmadan hakkında mahkeme kurulup, sosyal ortamından izole edilmeye calısılması acı veriyor sözlük.. kaldı ki söz konusu sorunların açıklamasını defalarca kendilerine yapmıştım.. demek inandırıcı olmamış, güven verememişim.. güvenin olmadığı yerde samimi arkadaşlık olur mu sözlük?
kendimde emin olduğum bir cok değerin sorgulamasına girişeceğim artık. insanlara bu kadar cabuk güvenmeyeceğim. hay ebesini sikeyim böyle işin sözlük *.
velhasılı kelam sözlük, yaşanmışlıklar bu kadar ucuzmuş demek. verilen emeklere mi üzülsem, yaşanan güzel günlere mi?
bu yüzden bazı kararlar vermek için her an kafa izni alıp kendimi kitapların arasına atabilirim sözlük.
