ve arpej girer. o arpejdir ki tek başına piyasaki bütün şarkıları ezer geçer. insana derdini unutturur. ayrı olarak incelenmesi gerekir. sonsuza kadar çalınsa da asla sıkmaz, baymaz. zevk verir. öyle bir arpejdir... ilk etabını net olarak dinlersiniz...
ikinci seferde hepsi sustainli olmak üzere;
4.teldeki mi'yi duyarız, ardından fa#,sol...
3.tele geçer... la verir, si derken son olarak re#'i işitiriz. ve o eşsiz solo başlar...
hayat durmuştur o an. neyin önemi vardır ki. nasıl bir insan böyle bir solo yazabilir ki? yazmış olabilir ki? insan kendinden utanır birazda. çünkü james hetfield'ın bu soloyu yazdığında, sadece 23 yaşında olduğu gerçeğini kendine yediremez. ama iyiki de yazmıştır der. hem kimin umrunda. o an nefes aldığınının bile farkında değildir muhtemelen. evrende geziniyordur... ne yazık ki her güzel şeyin bir sonu vardır. solo biter bitmez başta ki arpej tekrar çalınır, fakat bu sefer distortion'la...
Master, master, wheres the dreams that Ive been after?
Master, master, you promised only lies
Laughter, laughter, all I hear and see is laughter
Laughter, laughter, laughing at my cries
