gerçekten yalnızken başa gelen olaysa çok da sorun değildir, hani "zaten yalnız geldik yalnız gidiyoruz mantığı", tüm çevreye bu felsefe yayılır ve en fazla "filozof kesildin başımıza" tepkisi ile karşılaşılır.
olay biriyle beraber olduğunuz toplum tarafından bilinirken cereyan etmişse vay hàlinize...
gerçekleri asıl hissettiğiniz andır, gerçekten de yalnız olduğunuzun farkına ancak biriyle beraberken varabilirsiniz; ama bunun normal karşılanması beklenemez ve bu yüzden de genelde içte tutularak unutulmaya çalışılır, ya da bir anda alınmış bir kararla karşınızdakine "hadi sana eyvallah, ben yalnız geldim yalnız gidiyorum" demenize sebep olur ki bu çok acıdır, çok acıtır. neden bu kadar melankoli? özümdendir, yadırgamayın.
*****
aldım ben bu kararı, evet hem de yalnızlığım kafama dank ettiği için, iki açıdan anlatacağım;
birincisi, onunla olduğum hàlde yalnız hissediyorsam gerçekten yalnızımdır.
ikincisiyse -ki bunu düşündüğümüzde devamında düşüne düşüne neden varım gibi benim görüşüme tamamen ters bir soruya da varabiliriz- yalnız geldim, o zaman yalnız yürüyeyim... * sana da gerek yok sen de anlamazsın beni, yalnzılık benim kaderim, olmam gereken, bunu sonuna kadar yaşamaya karar verdim... **
