türban takan bir kadının hayattan istedikleri, hayalleridir. türbanlı bir dostum vardı bir zamanlar. aldığı kolyeyi boynuna dolar, aynada izlerdi kendini bir süre. gezmeye çıktığımızda vitrindeki etekleri beğenir, sanki onları giyebilecekmiş gibi dikkatle bakardı kıyafetlere üstümde nasıl durur düşüncesiyle. sevgilisini öperdi dudaklarından, elinden tutardı etrafından utanarak. aman elalem ne der diye içten içe sancılanarak erkeklerle sohbet ederdi. derdi ki: "kadınlar çok hor görülüyor artık, aç erkeklere belirlenen sınır yetmiyor. ben yapamazdım. baş örtüm onlara kendimi kasmama gerek olmadan bir mesaj veriyor." evlenmek istiyordu deli gibi. bir an önce evlenmek, çoluk çocuk sahibi olmak. işte bu yüzden üniversiteye giderken açık olma gerekliliğini kullanıyordu bir güzel. her gün saçlarını yapıp, makyajını sürüyordu. dikkat çekmek için parlak renkler kullanıyordu kıyafetlerinde. beğendiği kolyeyi, küpeyi takıyordu. turuncu saçlarını bukle bukle yapıyordu, sabah normalden bir buçuk saat önce kalkıp. güzel giyinmiş gerdanı, bacakları açık hatunlara iç çekerek bakıyordu. ben farkındaydım da o bilmiyordu tüm bunları. şimdi aptal bir adamla evlenmek üzere cinsel açlıklarını bastırmak için. yazık dedim ona. yazık diyorum. çok yazık...
