45.
-
SEVDALAR DUMAN OLUR
kaçamak sevinçlerle
döndürür çıkrığını zamanın
damıtır alıngan iç çekişlerini
hasretin imbiğinden
çok düşlü, sessiz
ipliklerle düğümlenir hüzünlere
ve vurur yüzüne çeyiz
sandığının ceviz gölgesi
biriktirir karataştan
sızdırır gibi üzüncü
ve zaman gittikçe zulümleşen
bir karadüştür göğsünde
yaslanır dalgın dünyasına
ürkek direnmelerin
sessiz haykırışlar yankılanır beyninde
-ya sen çatla ey sabır taşı, ya ben!
solar ilk aylarda gül çiçek
sessizce dönüşür ayva sarısına
bitmez gibidir yalnızlığın gözyaşı
dökülür bekleyişlerin oyalı mendiline
durgun bir deniz gibi
durur göğsünde fırtınalar
patlayamaz
çeyizlenir hüznün kanaviçesine
sessiz, gül kokulu
ve üzünç çağındadır
hep ağıta çalar
gizliden söylenen türküler
kopar yüreğindeki tel apansız
biter en güzeli başlangıçların
hangi yanıdır sessizce kanayan
bilmez
yaşamak duman olur artık
kırık şamdanlar gibidir bekleyişler
kapanır perdeleri yorgun akşamların
sevdalar duman olur
anlar ki beklediği
hep
elin oğludur
bunca zaman
Değmez!
( "hüznün isyan olur" kitabından... )
