hep bilirdik özlediğimizi..
her gün mutlaka bir şarkısını dinlerdik.. bir muhabbette mutlaka alıntı yapılırdı o güzel şarkı sözlerinden..
çocukluğumuzun eskimeyen özelliğiydi..
hep sızıydı, hep özlemdi.. hep aranan, bir şeyler öğretmesi beklenendi..
ölümünden sonra ona özel tuttuğum hatıra defteri, sakladığım fotoğraflar acıyı taze tutardı...
ama ölümünün 10. yılında, bu özlem birden uyuduğu yürekten fırlamıştır.
çok özlemişiz..
10 yıl ne sevgimizden bir şey götürmüş; ne de özlemi azaltmış..
hep ol..
olman gerek..
adam olacak çocuk'tuk biz.. adam olduk.. görüyor musun ağabey?
