benimkisi anneyi korkutmak başlığı altına yazılması gereken bir şey ama olsun boş yere başlık açmıyayım şimdi. hemen hemen aynı.
benim ilk okul zamanlarımdı. annem mutfakata akşama gelecek misafirler için
bir şeyler hazırlıyordu. bir eksikliğin farkına varmış olacak ki beni markete göndermek için çağırdı.
havada soğuk. bende gitmemek için direndim ama baktım olmayacak atladım bisiklete
üç dört kilometra ilerdeki markete gittim. meret mahalle bakkalarında da yoktu, ne alacaksam artık.
neyse.. benim aklıma bir cinlik geldi güya sen misin beni soğukta markete gönderen diye
annemi korkutacağım. bisikletle gittiğim için her yerim çamur da olmuş. durum müsait
yani..
ben gelir gelmez kapandım masaya ağlayan bir ses tonuyla araba çarptı seb beni bu yağmurda niye markete gönderiyosun dedim. ben öyle deyince annem telaşlandı tabi.
nasıl çarptı?
nerde çarptı?
bişeyin var mı?
gibi sorular sormaya başladı. baktım ki her soru soruşunda ses tonu değişti. şaakaaa yaptıııım diye kalktım gülerek. keşke yapmaz olaydım annem sandalyeye oturdu bıraktı kendini.
inciye benzeyen gözyaşlarını tutamıyordu. bende ağladım annemle. ağlaştık beraber.
birbirimizi ne kadar çok sevdiğimizin bir kez daha farkına varmıştık sanki. ben onun o da benim gözyaşlarımı sildi...özürdilerim anne seni seviyorum..
