* bizim evde pişen yemek gece bozdolabına konmaz çünkü babamın iştahından sebep sabaha tencerelerde yemek kalmaz. öyle ışığı da açmaz. girer mutfağa, tıkır tıkır sesler çıkararak doyurur bir saat sonra acıkacak olan karnını. canım babam bizim evin faresi.
ha uyandın sabahın köründe, dilin damağın kurumuş, su içmek için gittin mutfağa, açtın mı ışığı "hiiii" diyerek ön dişlerini baş parmağınla çekiştirirsin bir iki.
annemi sorsan hep dalgın. "anne" dersin yerinden zıplar. kendine geldiğinde gene dersin "anne" diye. "bana anne deme" der. şaşar da kalırsın. ondan sebep yanına giderken bir iki öksürürsün "ben geliyorum korkma" babında yani.
anlayacağınız kasti bir şey yapmaya lüzum olmamıştır çoğu zaman. sen tam salona giriyorken annen de aynı anda salondan çıkıyor ise vay haline ama. en son çarpışmamızda, annem yaklaşık iki dakika gözlerime bakmıştı sabit halde. kıpırdayamadı kadın. artık ne göründü sandıysa...
ama korkutmak için özel tekniklerim de yok değildi hani. en matahı şuydu ki korku filmleri olmuştur ilham kaynağım. bizim ev iki katlıydı önceleri. o inerken usul usul merdivenlerden, merdiven altına saklanan ben tutardım kadının ayak bileğinden. bir çığlık bir figan. sonrasını tahmin ettiniz a dostlar.
hoş bende öyle bir kardeş var ki gece yatağının altında bekler, yattın mı da bir anda olduğu yerden çıkar. anneme sık yapardı bunu. hala yatmadan önce bakıyorsa annem yatağının altına budur sebebi.
yani annenin karşısına çıkıp onu korkutmak bizim için olağan olan, kardeşimle bizim ona yaptıklarımız çoğu zaman yanağımızın yanma sebebiydi.
