farkliyken aynilasma sendromuna kapilmamak lazim; hatta "farkli olmaya calismak" sizi birkac milyon kisiyle tip-a-tip ayni kiliyor. kim ubermensch olmak istemez ki? farkli oldugunu dusunen kisiler, bazen cocukluklarinda ya da ergenlik doneminde yasitlari tarafindan ezildiklerinde ya da bir ozellikleri yuzunden ya yuceltilmenin, ya da sovulmenin bir sonucu olarak kendilerini farkli hissederler.
insanin kendini bir dunyadan soyutlanma hissini yasadigi zamanlar olabiliyor, ama bu cogunlukla illa ki sizin farkli olmanizin bir sonucu olmuyor. cevrenizle iletisim sorunlari yasiyorsunuzdur ya da kendinize benzer sekilde dusunen bir dost bulamiyorsunuzdur. dusuncelerinizi paylasabilecek tek bir dost bile, akut otekilesme sendromunun dugumlerini cozebilecek guctedir.
farkli olmaya calisanlarin okumasini tavsiye ettigim bir konusma gecti dun; 3 tane arkadasimla yemekteydik ve derin bir felsefik altmetin tasidigini dusundugum bu tablo belirdi:
konusma kimin kulaklarinda kac deligi oldugu konusuna sapti, piercing miercing sohbetlerinden sonra en dogal yere vardi elbet. ben kulaklarimi 2-3 formasyonunda (bir kulakta 2 delik, digerinde ise 3) deldirdigimi soyledim ve ekledim; "o zamanlar herkesten farkli olmaya calisiyordum, hani herkes modaya uyuyup 1-2 seklinde deldirir ya?!" masada iki atrkadasim daha, seneler evvel ayni dusunceye kapilip 2 delige 3 delik deldirmisler, tipki benim gibi.
Masadaki orijinal, azinlik mensubu arkadasimizin ise kulaklari "1-2" stilindeydi.
"ahaha baksaniza; farkli olmaya calisirken ayni olmusuz ulan, bundan son derece ulvi bir sonuc cikarabiliriz!" dedim. gulduk. kendimi pis hissettim.
