hayatta gördüklerimize aldanmamamız gerektiğini hatırlatan cümledir.. hayatta herşey göründüğü gibiyse tanrı bize neden düşünme yetisini verdi diye düşündüren sorunsaldır..
şimdiye kadar hayattan öğrendiğim en güzel şeydir.. gördüklerimizi yorumlarız sürekli.. yani tıpkı bir tiyatro gibi.. hani bize sunulan güzel bir oyun vardır.. izleriz kimi zaman güle eğlene, kimi zaman hıçkırıklara boğularak.. ama hiç bir zaman perdenin arkasına bakmayız.. orda neler olup bittiğini düşünmeyiz çoğu zaman.. halbuki kimbilir nasıl çıkıyorlardı sahneye oyuncular.. nasıl hazırlanmışlardı.. neden sürçmüştü dili.. bilmiyoruz.. önyargılı davranıyoruz çoğu zaman.. nedenleri sorgulamıyoruz.. sorgulamaktan kaçıyoruz belki de.. o an yüzümüzdeki tebessüm gitmesin, o an hiç bitmesin diye kaçıyoruz, erteliyoruz, yüzleşmek istemiyoruz ama kendimize yapabileceğimiz en büyük kötülüğü yapıyoruz.. çünkü kendimizi kandırmaktan başka bir şey yapmıyoruz...
