çocukluğumun beni en çok yıkan cümlelerinden biri...
annem bana hamileykene acayip çay, kahve tüketirmiş. artık genlerime mi işledi nolduysa hala da bu iki içeceği çok severim. küçükkene de severdim. annem beni de alır güne, misafirliğe falan götürürdü. orada kahveler, çaylar gırla giderdi tabi. sessiz, sakin bir çocuk olmama rağmen kahve görünce dayanamaz ben de isterdim. aldığım cevap istisnasız her yerde bu olurdu:
"çocuklar kahve içmez"
artık öyle bir duruma gelmişti ki böyle bir kanun var zannediyordum. bu yaşıma geldim hala nescafe içerken önümden polis geçerse panik yapıyorum, saklanmaya çalışıyorum. her neyse, ne diyordum? ha, bana hiç kahve içirmediler kardeş. anacığımın böyle bir derdi yoktu aslında. o evde yaptığında bana da içirirdi ama misafirliğe gittiğimiz ev sahipleri sorgusuz sualsiz önüme meyve sularını koyarlardı. istemiyorum lan meyve suyu falan, diyemiyordum tabi. tırıs tırıs içiyordum. bir kaç yaş daha büyüyünce kendimi tamamen çaya verdim zaten. böyle ince belli bardakta, mis gibi demli çay... sabah olsun da çayımı içeyim bari. biliyorum bundan size ne, tamam konuya devam ediyorum şimdi.
şu an dakikada üç bardak çay bitirebiliyorsam bunu o teyzelere borçluyum. noldu lan şimdi? kendimi çaya verdim, kaynar kaynar içiyorum. daha mı iyi oldu şimdi? mide kanaması geçirirsem sorumlusu sizsiniz çocuklara kahve içirmeyen zihniyete sahip teyzeler. haberiniz ola. artık isteseniz de içmiyorum, sözlük bana çay getir lan allahsız!
