2008 Kasım...
Okmeydanı Onkoloji Servisinin bahçesi. Saat sabaha karşı 4:30...
Hava soğuk, sigarayı yeni bırakmıştım halbuki. Bir tane yaktım.
Botlarımın üzerindeki su lekelerine bakıyorum, ayağımın ucuyla yerdeki izmaritleri sıraya koymaya çalışıyorum.
Küçük kardeşim Özbebekistan'da, onu düşündüm. Sonra rahmetli karımı hatırladım. Bulaşık eldivenine dokunamazdı, içi gıcıklanırdı.
Ortanca kardeşimin karşısında biri yün kazak ısırınca bayılacak gibi olurdu, o geldi aklıma.
Kapıda annem belirdi. içeri çağırdı beni. Sigarayı yere attım, çok önemliymiş gibi son nefesi dışarı üfledim ve girdim.
Nefes almasını rahatlatmak için burnunda hortum bağlamışlar. Beni çağırmış.
Geldim baba dedim.
Kafasını çevirdi, bana baktı.
- Asma yüzünü, dedi.
- Bişey yok baba, yorgum biraz.
- Annene çok hatalar yaptım. Çok üzdüm onu. Benim fazla zamanım yok. Sen iyi bir adamsın, benim hatırıma fazladan iyilik yap o kadına, dedi.
- Banane ya, senin borcunu ben mi ödiycem, dedim.
- Asma yüzünü dedi...
Nisan 2009
Annem neyin var diye sordu...
Yok bişey dedim. Niye yüzün asık dedi.
Panik yaptım.. Yok değil, vallahi değil bak. Neşeliyim bile.
küçük bir resim var duvarda. babamım resmi...
gözüm çarptıkça, gülüyorum ona...
