belli bir noktadan sonra tahammül edemediğim, yüklüğün içinde başımı dizlerimin arasına sıkıştırarak insanlıktan tiksinip ağlama hissi yaşamamı sağlamış film. peki neden böyle bir his sağlatmıştır? ulan bütün öküz kızlar bize mi denk geliyor be? biz de fitzgerald okuduk, biz de 20'lerin jazz plaklarını bulamasak da mp3'lerinden dinledik, psikolojisini çözümledik! ulan nerde hata yaptık biz böyle şiir gibi derinliği olan bir tane hatun çıkmıyor karşımıza? ya bırah ya sıçayım böyle dünyaya ben!
günler sonra gelen edit: tamam lan tabii ki fitzgerald'ın da jazz'ın da o context içinde bir anlamı var ama ne var lan ne fark eder?
