her gece sözler verirsin boşa geçiyormuş gibi gördüğün hayatın için, yeni atılımlar yapmak için.
her gece umutla yatarsın ertesi gün farklı olacak diye.
ama her sabah aynı boşluğa uyanırsın sadece. güçsüzsündür sanki.
dermanın yoktur ne atılmaya ne koşmaya. boşlukta süzülmektir elinden gelen tek şey ve için içini kemirir dışın sağlam gibi dursada.
rüzgarın önüne kattığı bir yaprak seni tanımlar uçuşunda.
düşünürsün, istersin, zaman gelir haykırır, zaman gelir susarsın.
ama ne kendine ne çevrene anlatamazsın seni.
kolayına gidiyor kaçmak derler. ama öyle değildir bir sen bilirsin bir allah.
hayatın belirsiz, günlerin belirsiz, geleceğin belirsizdir.
umutlar beslemek büyütmek istersin ama her başarısızlığında yakar yıkarsın tümüyle.
kapanırsın iyice içine.
sadece kendine.. yavaşça siler seni hayattan, insanlardan, yaşamdan. "ölmek mi?" "yaşamak mı?" derken bulursun kendini.
bir de ailen vardır ki onların durumu daha da kötüdür. günden güne eriyen umutsuzlaşan çocuklarını görmek eziyettir onlara. annen yalvarır, yeri gelir kızar bağırır. kardeşlerin vardır senin tersine bir şeylere bir yerlere koşturan. ve baban vardır. elinden geleni yapan ama gün gelip dayanamayan ve sana sarılıp ağlayan. işte o an farkına varırsın ne halde olduğunun. baban ağlar. sen ağlarsın.
artık belirsizliğin seni yavaş yavaş yok etmesine izin vermemen gerektiğini anlarsın.
kalk ve yaşamın ucundan tut.
elinden tutmaları bir işe yaramaz çünkü sen kendi kendini tokatlayıp kendine getirmediğin sürece.
