alex proyas'in görsel efektleri ile tavan yapmış filmi. gerek uçak sahnesi gerekse metrodaki kaza sadece görsel anlamda değil kurgu ve anlatımıyla da muazzamdır.
yani bu 2 sahnede (ve sonrasında pencereden görünen felakette) sadece görsel bir şölen yoktur, bir kompozisyon, bütünlük, vurucu bir etki, destansı bir anlatım da vardır. zaten bu yüzden hollywood'da yüzlercesini gördüğümüz bir uçak kazası ve metro kazası temasında insanın içi bu kadar sıkışır, daralır, o gerilim izleyiciye bu kadar sirayet ettirilir. insan izlerken "yeter artık dur lan bi offf" diyor ki, bunu diğer yüzlerce filmde görmek mümkün değildir. çarpışma sahneleri bittikten sonra bir sinema salonu dolusu insan tuttuğu nefesi bırakıp yapıştığı koltuktan doğrulabildi.
filme gelirsek fazlasıyla hollywood klişesi var evet, babasından daha zeki bir çocuk, beyaz tenli tuhaf kız, tırnaklarıyla sayıları kazımalar, başa bela olan hatun, filmin sonunu işaret eden ders sahnesi, 9/11 esintileri vs. konunun gidişatı baştan belliydi ve sonu da pek iyi bağlanamadı gibi. uzaylı olayı biraz signs kokuyordu. yine de olaya farklı bir yönden bakıp o yöne kaydırmaları güzeldi. en sondaki tiplerin uzaylı mı yoksa ilahi varlıklar mı olduğu izleyiciye bırakılmış gibi zira enerji hüzmesine benzer kanatlar görülmekteydi.
gerilim sahnelerinde de klişeler mevcut olmakla birlikte gerilim iyi yansıtılmış. ölen hatunun evini gezerken sıkıştırıyor biraz. tabi çocukları arabada bırakmak gibi salaklıklar da var ama neyse.
kaza sahnelerinden zaten bahsettik, inanılmaz olmuş...
ama o calep çocuğuna sonlara doğru bağlantıyı kurmak için rakamlar yazdırmasaydınız be keşke. neyin kehaneti olacak ki, zaten dünyanın sonu gelmiş.
