annenin sonsuz affediciliğini sonsuz emeğini ve sonsuz dayanma gücünü betimleyen söz öbeği. olurda bir gün bu yazacaklarımı zamanında yazamadığım ya da ona ifade edemediğim için pişman olursam diye yazıyorum bunları. hayatıma giren insanların -dostların, arkadaşların, sevgililerin- hep önceliği oldu benim için. ilk sevgilimi annemle tanıştırdığımda "aman hiç beğenmedim tipini ben bunun" dediğinde sevgilimi savundum ona karşı. sonra o haklı çıktı ama hakllığını belirten en ufak bir ifade kullanıp beni küçük düşürmedi. gezilere giderdik bazen yüksek sesle konuştuğunda o "anne ne olur daha yavaş ol" der utanırdım biraz. o yine birşey demezdi. dostlarım oldu toz kondurmadığım ama annemin tehlike gördüğü anda bana öğütler verdiği. dinledim onu ama kendi bildiğimi yaptım. en çok sevdiğinin yaptıkları koyarmış ya insana daha fazla o toz konduramadıklarımdan yedim en büyük kazıkları . sonra annemin dizinin dibinde ağladım ben. o ise usulca birşey demeden sildi gözyaşlarımı saçlarımı okşayarak. o hep affetti, hep sevdi, 12 saat uzaklıkta bir yere okumaya gittiğimde kendi boğazından ben olmadan geçmeyen yemekleri gönderdi bana. adım düşmedi dudaklarından. haklı hep bendim ona göre. haksız olduğumda bile yanımda durdu hep. "başkalarını" onun üzerinde tuttuğumda o ise "beni hep "başkalarının" önünde tuttu. bir akşam vakti kucağımda kirden pastan görülmeyen minik bir köpek yavrusuyla geldiğimde eve bağırıp atmadı o köpeği sokağa. hep affedici oldu, hep emek veren, hep en sevdiğim... sevgisinin sonsuz olduğunu bildiğim.
