--spoiler--
Esmerdi, narindi, yaşı ufacıktı, ismim ile ismi benzeşiyordu. Cerrahpaşa hastanesi ağrı merkezinde arkadaşımın annesini ziyaret ettiğim sırada annesinin ona seslenmesini duyunca bana seslendi sanarak gayri ihtiyari dönüp baktığımda gördüm onu. Tam karşı yatakta yatıyordu. içim cız etti. Aldığım nefesten, alabileceğim nefeslerden utandım. Gözlerim doluverdi kendimi tutum. Gülümsedim;benim de adım seninki gibi; dedim. Gülümsedi. Elindeki telefonu gösterdi;Haluk abim aldı, bana şarkı yazdı; dedi;Klibinde beni oynatacak, ama oynamak istemediğimi söyledim; dedi.Biliyorum yapamam; dedi burkularak..
Yaparsın niye yapamayasın ki; dedim. Cevap vermedi , sustu. Suskunluğu içimi dağladı. Söylenmemiş ama binlerce kelime içeren bir suskunluktu.Gene gel, Haluk abim hep geliyor; dedi.
Eve dönerken hep aklımda idi. Sonrasında bir daha hiç gidemedim oraya. Teyzemiz de eve döndü. 1-2 ay sonra teyzemizi kaybettik. Sonra arkadaşımdan öğrendim ki elfida da 2 ay öncesinden gitmiş. Orada buluşacaklarmış.
içime akıttığım yaşlarımı tutamadım bu sefer
Her dinlediğimde ağlatan, o kara gözleri hatırlatan.
--spoiler--
