Sevgilinin göz bebeklerinde olmayı, yüreğinde çarpmayı özlendiğini bilmek bile özlenmeye değerliğin dayanılmaz duygusu... Bir ilkbahar akşamında sonbahar esintilerini bile özlüyor insan... Dökülen yaprakları, yağan yağmurları sonbahar gecelerinde söylenen şarkıları bir başka özlüyor... Sesini özlüyor örneğin... Uyanıp da gecenin en derininde duymak istiyor özlenen sesi...Çocukluğunu özlüyor örneğin büyümeye can atarken, büyümenin ne olduğunu bilmeden... Bir sıcak eli özlüyor saçlarını okşayan...ilk aşkını, ilk öğretmenini....Düşüp de dizini kanatan o yarayı bile özlüyor... çocukluğunu özlüyor insan, Özlemle uyanıyor her sabah güne, özlemle uykuya daldığı gibi... Atlı karıncayı özlüyor örneğin... Özlenmeyi özlüyor insan... Özlenmez olur mu hiç Özleniyor elbet bir çift göz,bir tatlı söz...Geçen zaman içerisindeki özlem dolu yıllar bile özleniyor... Zaman geliyor ve zaman akıp gidiyor, avuçlarının içerisinde tutamadığın zaman bile özleniyor.. derken, acaba sevdiklerimiz de bizi özlüyor munun serzenişleridir....
