Benim hayatim boyunca unutamayacagim, sonunda yedigim darbeyle kisiligimi degistiren acidir.
izmir'deyken cok sevdigim bir kiz vardi. aski onda hissetmistim, ona baglanmistim.
ben onu seviyordum ama acilamiyordum kiza, reddedilecem diye tirsiyordum. ama sirf onun icin okula gidiyordum, onu görünce mutlu oluyordum dertlerim falan kalmiyordu. onun yüzünde bir tebessüm görsem o gün benim icin iyi geciyordu. o kadar derinden vurulmustum yani kiza.
bir gün dayanamadim gittim kiza acildim, dedim " ben sana asigim, sensiz yasayamiyorum, seni düsünmeden 1 dakikam bile gecmiyor ". Megersem kiz da bana karsi bos degilmis, beni seviyormus. O lafi ondan duyduktan sonra icimde kiprasmalar meydana geldi, sevdigim kiza sarildim, okulun meydaninda. Herkesin gözünün önünde onu kucakladim, "askim, hayatim" diye haykirdim.
Onunla cikmaya baslamistik. hergün bulusmalar, mesajlasmalar, güzel sözcükler kullaniyorduk birbirimize. hayatimin en güzel anlariydi o anlar. 3 ay gectikten sonra o benden sogumaya baslamisti, nedenini bilmedigim bir sekilde. ona nedenini sordugumda benimle daha fazla beraber olamayacagini, beni artik sevmedigini söylemisti. vurulmustum resmen, ben onunla olmadigim zaman diliminde nefes dahi alamiyorken, o benden ayrilmayi düsünüyordu. konustuk saatlerce kiz icini döktü, ben anladim icinden gecenleri. ayrildik sonra, ben almanyaya gittim 2 ay sonra.
mektubunu aldim onun. ilk basta yirtip atmayi düsündüm ama sonra dayanamadim okudum. beni neden terkettigini yazmisti mektupta. almanyaya gidecegimi ögrenmis bu yüzden benden ayrilmak istedigini yazmisti. mektubunun sonunda beni hala sevdigini yazmisti. telefon numarasini ve msn adresini de yazmisti mektubunun arkasina.
onu aradim sonra. ona neden böyle yaptigini sordum. halbuki bunu bana anlatsaydi ben almanyaya gitmezdim, kalirdim izmir'de. abilerim de oradaydi zaten, gelememislerdi almanya'ya. orada kalir, okurdum, onunla beraber olurdum. sonrasinda yeniden baglanmistik birbirimize. yazin izmir'e gelecegimi ona söyledim ve yaz tatilini bekliyordum heyecanla. o duygu yeniden yüregimin derinliklerine islenmisti. onu düsünemeden 1 anim bile gecmiyordu yine.
yazin izmire geldigimde ilk isim onu aramak oldu, neredesin dedim, yazliktayim dedi. ben de onu bekleyecegimi söyledim kapattim telefonu. sonrasinda arkadaslarla bir yerin acilisina gittik, arkada bir yer bulup oturduk. sonrasinda onu bir erkekle arka sokakta el ele gördüm. vurulmustum yine, cilgina dönmüstüm. gittim sordum kim bu cocuk diye. cocuk " o benim sevgilim " diyince, ben artik dayanamadim. ard arda yedigim tokatlarin acisini ondan cikardim. bir yere kadar kaldiriyor bünye, sonrasinda patliyor insan haliyle. arkadaslar beni ayirdilar sonra, gittik sabaha kadar ictik. kafami topladiktan sonra ciktim kizin karsisina agzima ne geldiyse söyledim, yalanlarini suratina vurdum. dedim ya bünye kaldirmiyor bir yerden sonra tokatlari, insanin bosalmasi lazim. karsisina cikan tüm olumsuzluklara karsi bu sefe rkendisi tokat indirmek istiyor.
netice de büyük bir hayalkirikligi ve aciyla kapanmisti bu defter. hala unutabilmis degilim kahretsin ki, unutamiyorum be sözlük. zor oluyor unutmasi. ilk askin sonu böyle bitince insanin hayata bakis acisi degisiyor. nitekim benimki de degisti. kisiligim degisti, bambaska bir insan olup cikiverdim... **
