insan bir şehri, kendisinden bir parça olarak gördüğü için sever. O topraklarda doğmuş olmak bazen.... bu hissi kazanmak için yeterlidir üstelik. şehrin soğuğu, sıcağı etki etmez insana. Çünkü "o" nu, o olduğu için sevmiştir. her zaman Güzel olduğu için değil! bir şehri bazen annesi, babası, kardeşi gibi gördüğü için sever.... Anneyi niye severiz?, babamıza niye yakınlık duyduğumuzu, kardeşimizi neden kollamaya çalıştığımızı sorsa birisi, sahi ne cevap veririz? elle tutulur bir cevap bulamayız muhtemelen. Tek bir cevap oluşur kafamızda: "çünkü onlar benim parçam... Ailem oldukları için seviyorum!" Böyledir bazen şehirler... Aynı aile gibidir. Severiz, sebep aramadan... korumaya çalışırız, korkmadan. Düşmanlığa sebep aranır, mecburiyete sebep aranır, mahkumiyete sebep aranır ama sevmeye sebep aranmaz. Sevmeye sebep aranıyorsa, bir eksiklik var demektir. çünkü Sevmenin zorunluluğu yoktur...
