istanbul'a gelirken ne zaman o tabelayı görsem düşünüyorum; hayatımda kaç "köprüden önce son çıkış" sapağı ıskaladım ben?
daha dün gibi aklımda tatilde, öss puanının düşük gelişi sonrasında, biraz da bozuk bir moralle hangi bölümler bana göre incelerken hiç istanbul'da okumak istemeyen bu şahsın "istanbul üniversitesi jeoloji mühendisliği var.." diye mırıldanışı..
benim istanbul'a olan gönülsüzlüğümü bilen annem ve teyzemin bir anlık duraksama ve uyarısına inat tercih formuna yazışım.. işte o duraksama anı; köprüden önce son çıkış'tı.. iskaladık..
onun öncesinde sayısız ıskalayışlarım oldu bu sapakları.. sınav kağıtlarında son anda vazgeçtiğim cevaplar, son anda değiştirdiklerim, insanlara ciddi anlamda bir şeyler söylerkenki bir anlık duraksayışlarım, bir hareket yapmadan önceki o salisenin binde biri orandaki kendimi sorgulama anım.. ve daha sayısız an, sayısız söz, sayısız hareketti o sapaklar; köprüden önceki son çıkışlarım..
iskaladıklarımın yanı sıra son anda da olsa direksiyon kırabildiklerim de oldu elbet, çok da aptal değiliz; hep kaçırmadık..
ancak ıskaladıklarım da beni çok mutsuz etmemiş, şimdi düşünüyorum da.. haa, cezasını çektiklerim de olmuş elbet; keşke olmasaydı.. ama her ceza bir tecrübe etmiş sanki..
hayatta illa ki kırılma anları yaşayacağız; sapaklar, virajlar.. ancak mühim olan her adımda bir "köprüden önce son çıkış" benzeri levha aramak değilmiş; rastgele görürsen kaçırmayacaksın amma ve lakin göremezsen de çok dert olmamalı.. her geçtiği köprüyü kâr bilmeli insan; ya daha kötüsü olsaydı? yani hiçbir köprüden geçemeyecek halde olsaydık? hayat bizi öyle örseleseydi ki, iyice küsüp kapansaydık; daha mı iyi olurdu?
her şeye inat yaşamalıyız şu hayatı.. sonuçta "ilk köprü"müz doğruydu ki bu hayata gelebildik, diğerlerinden geçsek ne olur?
