bir an tüm ömrünüzün bu şekilde geçeceğini düşündüren durumdur. bu sabaha karşı başıma gelmiştir.
5.30a doğru uyandım, ama bir sorun var, gözlerim. alevler içinde sanki, yaşlar boşanıyor sürekli, ama ağlamıyorum. odanın karanlığı ve uyku sersemliğiyle karışık ortamda önce farkedemiyorum, ama birkaç saniye sonra gözlerimi açamadığımı anlıyorum. zorluyorum kendimi, ama olmuyor. yanma hissi ise hiç azalmadan devam ediyor. evin içinde dolanıyorum etrafı göremeden. uzun uzun yüzümü yıkıyor, gözlerime su vuruyorum ama faydası yok. son çare ağrı kesici bir şey içiyorum gün doğmadan uyandırdığım annemin yardımıyla. sonraki yarım saat boyunca uyumaya çalışıyorum acıyı dindirmek için. aldığım ilacın da etkisiyle sonunda uykuya dalıyorum. sabah saat 10.20de tekrar uyandığımda ise her şey farklı, her gün uyanıp "burası çok karanlık, hiç güneş almıyor" dediğim odam yaz ortası ikindi güneşindeki çiçek bahçesi gibi, aydınlık, parlak...
Allah'a şükür diyorum, "şimdilik görüyorum." **
