henüz yaşamadım ama eminim insana çok acı veren bir durumdur. gözlemlediğim kadarı ile bir kaç kişinin acısını paylaşmış oldum. bir babanın son anına denk geldim. son anında bile kendisi güler yüz gösterirken ve ölümden korkmadığını anlatmaya çalışırken, çevresindekiler sürekli ağlıyordu ve perişan haldeydi. aslında bunun ne kadar yanlış bir tutum olduğunu belki de orada tarafsız bir göz ile o babayı anlayan tek insan olarak ben gördüm. o baba ölürken tek istediği çevresindekilerin üzülmemesi, perişan olmaması, hayata devam edebilmeleriydi. kendisinin ne kadar değerli olduğuna, kendisini ne kadar özleyeceklerine ikna olmak istemiyordu. istediği bu hayatta bıraktığı karısının, çocuklarının, torunlarının hayatlarına mutlu devam edebilmeleriydi. bunu gerçekten gözleri ve yüz ifadeleri ile çok iyi anladım. isterdim ki o son anında herkes bunu anlayabilseydi ve daha sakin olabilseydi.
sonuçta elbette kimse bu olayı yaşamak istemez. ama babanın ölümünden perişan olmak da bence kendi bencilliğimizden kaynaklanır. babanın istediği bu değil. aynı durumda annenin istediği de bu değil. bir anne, baba gerekirse çoğu zaman çocukları için hayatını bile feda edebilir. bir annenin ya da babanın son anında mutlu olduğunuzu, perişan olmayacağınızı göstermek sanırım onlara son anında verilebilecek en güzel hediyedir.
