benim bir arkadaşım var, evet arkadaşı olan insanlar kabilesindenim ben,
her şaşırdığında
"allah allah" diyor.
birine teşekkür edeceği ya da minnet duyduğunu, ya da her ne boksa ifade edeceği zaman
"eyvallah" diyor.
teyzesinin selamı gelince,
"aleykümselam" diyor.
bazen 'kader', bazen 'kısmet' diyor.
öyle öküz ki bu insan, günlük yaşamında bu kelimeleri anlık olarak ifade ediyor, ve bu insan ateist.
ben ondan şaşırınca "ups" demesini beklerdim,
ya da "eyvallah" yerine,
"sana borçlandım dostum"
demesini.
öyle boktan bir dilimiz var ki, pardon bu bizim dilimiz değil, arapların dili, ya da farslıların,
her ağzımızı açtığımızda sövmekten kendimizi alamadığımız milletlerin dilini kullanmaktan geri durmuyoruz,
ve dilimizin bu denli bayat ve yetersiz olmasından dolayı kullandığımız, kutsal vaad edilen kelimeler üzerinden,
fikir ya da insan ayırt ediyoruz.
yakınma şöyle devam ediyor:
lan ben,
günlük konuşmamda "eyvallah" diyorum, ne diyim lan!
yeri geliyor saatlerce fikirlerimden, düşüncelerimden bahsediyorum,
adam karşıma gelmiş, sen yere düşünce,
"aaaaaaallllaaaaahhhhh!!!"
diyorsun diyor.
