eksik dişlerle dolu ağzın kulaklara vardığı bir fotoğraf geliyor gözümün önüne. beyaz çoraplar dize kadar çekilmiş, koşturup düşmekten bitap olmuş dizler kabuk içinde ve kulaklarda kıpkırmızı kirazlar... belki üstünden yıllar geçmiştir unutulmaya yüz tutmuştur o an; ama yine de her bakıldığında gülümsemekten alamayız kendimizi. çocukluğun en samimi davranışlarından birini gözardı edemez yüreğimiz.
