giderken duygularımıda aldın gittin. bütün sevgimi çaldın benden beni kaybederken kendinide kaybettirdin içimde... şimdiyse sadece körüm; ışıklar içerisindeki, karanlıktan kaçmaya çalışan! anlamı olduğuna inanmıştım ta ki sen onu benden çalana kadar.. ne ile mi suçluyorum seni? içimdeki inancı, sevgiyi, saflığı alıp çöpe attın... bana geride cehennemi bıraktın; seni bununla suçluyorum! verdiğin değerle, bana duyduğun, ilişkimize duyduğun saygıyla öldürdün beni seni bununla suçluyorum... benim katilim olmakla... ölüler affedemez bu yüzden seni hiçbir zaman affedemiycem. ben iyi bir insanım; yaşayan her şeye karşı duyduğum sevgi bunu bana söyleten şey.. seni gerçekten sevmiştim, herşeyden herkesten daha fazla, herşeyimdin inan. insanlar değişirmiş. kaybettiğimiz biz asla geri dönemez; yok artık ve benim içinde sen yoksun! beni anla ve saygı duy sen öldün! böylesi daha kolay; hep aşık olduğum insan olarak hatırlamama izin ver seni ve bir daha karşıma çıkma... kızım olursa ona artık sadece kalbimde yaşayan birinin adını vericem bir zamanlar "o"na yakıştırdığım herşeyin hatırına.
(bkz: hep icimde kaldin)
