bugün, aslında ne kadar az söylediğimi farkettiğim cümle.
farkettim ki son zamanlarda şükretmek yerine isyan ediyorum allah'a. sonra düşündüm bu kadar isyan ediyorum da elimdekilerin değerini biliyor muyum diye? beni artık sevmeyen belkide aslında hiç sevmemiş biri için isyan ederken sevdiklerim ve beni seven insanların sağlıklı olmasını, yanımda olmasını hiç umursamadan şükretmediğimi farkettim. utandım sonra kendimden. ben sağlıklıyım, sevdiğim insanlar sağlıklı, insanlar ne dertlerle uğraşıyorken ben nelere isyan ediyorum. düşündüm, ailem ve sevdiğim insanlar sağlıklı ve yanımda oldukları için şükürler olsun allah'ım dedim. zaten benim için doğru insan olsaydı şuan başkasıyla değil benimle olurdu. benim için doğru olmayan kişiyi hayatımdan çıkardığın için şükürler olsun allah'ım dedim. en büyük derdim bu olduğu için şükürler olsun allah'ım dedim.
bu hala onsuz kalmanın acısıyla kavrulmadığımı değil, sadece elimde olan şeylerin kıymetini anlamaya başladığımın bir göstergesi benim için. ben ona hala tapıyorum. sonra yine düşündüm, allah'ım bana bir insanı bu kadar fazla sevebilecek kadar büyük bir kalp verdiğin için şükürler olsun dedim. bana gerçek aşkı tattırdığın için şükürler olsun dedim. her ne kadar bu saatten sonra gerçek aşkıma bir daha ulaşamayacak olsamda bana bu duyguyu sonu iyi veya kötüde bitmiş olsa tattırdığın için şükürler olsun dedim. ömrüm boyunca acı çekecek olsamda gerçek sevgiyi hissediyorum ben, gerçek bu yaşadıklarım. ömrümün sonuna kadar seveceğim tek insanı buldum ben. benim olsa ne olur olmasa ne olur. ben sevgimi kendi içimde yaşayacağım. onu severek yaşayacağım ve onu severek öleceğim. işte en güzelide bu. tüm bunlar için şükürler olsun alah'ım. şükürler olsun.
