kişinin bir yerleri sıkıştığı için, şafak azaldıkça artan bir dindarlık durumudur. hiç yoktan iyidir kanımca. *
ayrıca bana geçmişimi hatırlatan bir başlık olmuştur.
lise 3'e giderken, baya bir şımartılmış öğrenci olarak, kendimden çok herkes benim bir üniversiteye kapak atmam için çabalıyordu. bende hep düşünüyordum '' ulen o kadar çok çabalayan var ki benim öss'yi kazanmam için, ben hiç uğraşmasam dahi kazanırım öss'yi.''
neden mi o kadar emindim. yatılı bir özel okulda okuyordum, bir değil 2 dershaneye birden gidiyordum, matematik, geometri ve türkçe'den * özel dersler alıyordum. yani eşşeği koysan benim yerime bi odtü kazanmalıydı hani. bu sebepten ötürü de hep günü kurtarmaya çalışmıştım. okuldan kaçmalar, dershaneye gitmemeler, özel hocalarla muhabbetler ganiydi.
öss anında ki duygum ise bambaşkaydı. benim için her türlü fedakarlığı yapan babam, okulda çalış diye yalvaran hocalarım, dua eden akrabalar hiç birinin en ufak bir yardımı dokunamıyordu o an bana. işte o an hissettim ki, bana allah'tan başka yardım edebilecek hiç ama hiç kimse yoktu. o yaratıcı ise ne anamın, babamın hatrına ne de edilen dualar hatrına bana yardım etmemişti. nedeni ise çok ama çok açıktı, çünkü allah çalışana verirdi.
geç olmuştu bunu anlamam ama en azından ikinci öss serüvenimde kendimi toparlamıştım bir nebze.
konuyu dağıttım galiba ama demek istediğim dindarlık, allah'a dua etme, yakarma çok ama çok önemli ve yapılmalıda. lakin allah isteyenden ziyade hak edene nasip ediyor. *
