bazen birini olduğu gibi seversiniz, herkes onu başkalaştırıp "tanrı" yerine koysa da. sizin gözünüzde sevimli insan yavrusudur o. herkesten bir sıfır öndeyim sanırsınız, zira siz onu olduğu gibi sevmiş kıyafetlerini görmemişsinizdir.
peki ya o?
o sizin öyle sevmenizi ister mi?
elbette hayır... çünkü yaşantısında yakındığı ne varsa olmak istediği de odur.
"ben yüce bir tanrıyım" işte aşkın bencilliği.
yazık ki aşk zaman kaybıdır. üzülmeye değmeyecek şey. hani biz ışıklar söndüğünde zifiri karanlıkta eşyalar görürüz. insan karanlığa da alışır. aşkın acısına da.
yavas yavas.
