avrupa'daki maçlarda tribünlerde yaşını başını almış teyzelerin üstünde tuttukları takımın formasıyla oturduğunu görürsünüz, hatta tezahüratlara eşlik bile ederler. sırf şu manzara bile aradaki bakış açısı, mantalite farkını babalar gibi ortaya koymaktadır.
futbol onlarda eğlence, bizde kavga, savaş, adam bıçaklamaktır. işin en kötü yanı da nedir biliyor musunuz? bizim tribündekiler bundan haz duymakta, "öyle kuru kuru oturulur mu lan? ümmüğünü sıkacan o şerefsizlerin" mantığıyla hareket etmektedir, yani adamlar cahilliğiyle gurur duyuyor. taraftarı kupkuru maçı ben de sevmem, sırf bu yüzden serie a'yı premier league'den daha çok severim. ama sahadaki futbolla alakası olmayan ve işi gücü kavga olan yurdum taraftarı yüzünden de sevdiğim insanları türkiye'de maça falan götüremem.
ekleme: avrupa'daki maçlarda da büyük kavgalar çıkmaktadır, ama bu adamlar futbol adına bir şeyler yapma hırsıyla sinirlenmektedir. kavga ederler, ama toplarını da oynarlar yani. bizde ise çenesi ve elleri, ayaklarından daha çok "çalışan" adamlar büyük takımlarda "futbolcu" olarak görev yapmaktadır. aradaki 7 farkı da siz bulun.
