mucizelerimden arta kalanlar yok artık.. eserlerim yağmalandı...
hayatta 'güven' duygusuna güvenirdim bir tek, o da yabancı ellerce hırpalandı.
vazgeçtiklerim vardı oysa kendime dair, unutmak istediklerim tek tek hatırlatıldı. tarih tekerrürden ibarettir ya, tekerrür bile tekerrür etmeye başladı zamanla bir de kaybetmekten korkamayan bir ben vardı ya zamanında, kaybetmenin ne olduğunu anlayınca korkularım da başladı.
ölüm kaybetmek değilmiş, bil sadece, senin öldüğünü düşünmek bile rahatlattı bir an ve daha anlamlı akmaya başladı zaman.
yalnızlığa kenetlendim uzun süre... sonra birileri girdi hayatıma, birileri çıktı.. merak etme, hiç biri senin kadar mutlu etmedi; hiç biri de senin kadar acıtmadı canımı...
bir intihar havasında şimdi hislerim, eğer becerebilirsem sebebinin sen olduğunu bilmeyeceksin, korkma..
üzülme de, ölüm kaybetmek değildir çünkü lütfen unutma...
