aşk, yangındır ateşlerdir, cennetle cehennem arasında gidip gelmelerdir... varlıkla yokluğu aynı anda yaşamaktır... aşkın sevinci nar çiçeğidir, acısı zehir yeşili... aşık sadece onun için yaşar... hayat, "o" ve geri kalan her şey diye ayrılmıştır... aşık bencildir, paylaşmaz, aşk fırtınadır, depremdir, altüst oluştur.. hem hayattır, hem ölüm... biten bir aşktan sonra insan yeniden doğmak zorundadır, yeniden doğmak, yeniden büyümek, yeniden yaşamak zorundadır, biten aşk çökme sebebidir çünkü...
sevgi, yumuşatır, serinletir, insanın içine gülümseme yerleştirir, sevgi bir akarsu kıyısıdır, bir ağaç gölgesidir, filizin yeşili, gölün mavisidir... sevgi paylaşmadır, bencil değildir... seven kendini değil, onu düşünür... sevgi anlar hoş görür ve bağışlar... sevgi yaşayan her şeyi içine alır...
aşk ömür boyu sürmez... böylesine esen yoğun bir fırtınayı insan yüreği taşıyamaz, insanın beyni ve bedeni dayanamaz. ömür boyu süren aşklar, sevgiye dönüşen, dostluğa dönüşen paylaşımlardır, aşk insanı bazen ilahlaştırır, bazen de böcek gibi gereksiz... ama sevgi insanı insan yapar...
