genç adam arkasına bakmadan hızlı adımlarla uzuklaşıyordu. uzaklaşmak zorundaydı.
ayrılığın verdiği acı onu buna zorşuyordu çünkü. ayrılıklar zordur amma hele bir de aşıkken ayrılmak çok daha zordu.
bir hafta öncesinde kurulan hayaller artık dönüşü olmayan gerçekleşmeyek düşünce zincirleriydiler. bunu biliyordu
fakat;
yalnızlığa hazır değildi, bu yüzden evine giden bütün yolları uzatıp kalabalık caddelere yöneliyordu. kalabalıklara gizliyordu
kendi yalnızlığını. gömüyordu yalnızlığı göz yaşları ile. gömüyordu yalnızlığı bir dolu küfür ile...
eve gitmek istemiyordu bir süreliğine, gidemedide zaten. eve gitmiyordu çünkü biliyordu evde onu anıları karşılayacak ve bir "hoşgeldin" demeyeceklerdi. o bu yüzleşmeye de hazır değildi.
yürüdü yürüdü yürüdü...
en sonunda bir parka geldi, park baharın etkisiyle renk almış, renk aldığından mı bilinmez aşk kokmaya başlamıştı. doğa bütün güzelliği ile karşısındaydı.
önce bir banka oturdu, orada otururken ansızın gelen davetsiz anılarıyla karşılaşmak durumunda kaldı. o zaman hissettikleri anlatılmaz yaşanır şeylerdi...
ağlamaya başladı, hıçkırıyordu ağlarken. o hıçkırırken dehşet dolu gözlerle izliyordu parkın sakinleri onu. onu park sakinlerinden daha derin bakışlarla izleyen birisi daha vardı. o kişi ugruna göz yaşı döktüğü "aşkı" ydı.
yanına gitmeyi düşündü "aşkı" yapamadı...
artık hayata küfür eden iki kişi vardı o yeşil capcanlı parkta. yürüdü iki yalnız iki farklı yöne, iki farklı kapısından çıktılar parkın hüzünle. aynı hayatta olduğu gibi.
