mutlak suretle başıma gelen vahim durum. ne zaman yanımdaki koltuk boş olsa eyvah diyorum ve otobüs belli bir süre sonra duruyor, kapı açılıyor ve evet diyorum bu, ahanda geliyor şimdi yanıma ki o kadar boş koltuk var ne diye benim yanıma kesilir bileti. elinde bir dünya torbasıyla gelir, ne kendi sığar, ne torbaları sığdırır, kolu koluma, bacağı bacağıma, torbaları ayağıma değer. felç olarak yolculuğa devam.
bir de kucağında çocuğu olanlar dek geliyor arada. zaten ya öylesi ya böylesi. bebeği pişpişleyip durur, sevmek zorundaymışsınız gibi sizi gösterir çocuğa, bak ablaya...e abla naapsın mecbur "ah canıııım ne tattlııııııı" falan diyecek, iki dakika sonra o bebek zır zır ağlayacak. bir ara yolculuk yapmaya korkuyordum yeminle.
