insanda gitar çalma isteği bırakmayan, ulan böyleleri de var işte dediğim necrophagist albümü. tertemiz bir kayıt, akıl almaz sololar, sürekli değişkenlik gösteren riffler kısacası mükemmel bir müzisyenlik şöleni. her şarkı aşmış fakat öne çıkan parçalar benim açımdan; stabwound, diminished to be, only ash remains, seven ve symbiotic in theory. gerçi albümdeki 8 şarkıdan 5'ini saydım, ama olsun hepsi çocuğum gibi. bu albüm amuda kalkarak dinlenirse daha etkili olur. demedi demeyin.
