yüksek işlevli otizme getirdiği bakış açısıyla olayla az buçuk ilgisi olan/bilen insanlara anüsleriyle gülmeyi öğreten "bir sevgi filmi" triplerinde bir holivud dramatizasyonu.
filmden anladığımız nokta ronald bass'ın herhangi bir ayırd yapmayla (muhtemelen fazla detaya girmek durumunda kalıp zekaen bunda başarılı olamadığından) uğraşamadığı ve yüksek işlevli otizmden anladığının "bağıran çağıran bebe gibi zıplayan, spastik-savant"lık olduğudur.
bass'a şunu belirtmek isterim ki*, yüksek işlevli otizm sahibi bir insan bağırıp çağırıp bilmemne tarihlerini ezberleyip, bilmemkaça kadar sayıp çocuk/şebek arası hareketler yapmaz.
ha eğer gerçek y.i.o bir insan nasıl olur diye sorarsanız, örneğini bile sunarım, ama bayağı bir afallarsınız.
o yüzden ilk şu ipuçlarını vereyim:
dört yaşına kadar konuşamamış, dört yaşından sonra konuşmaları genellikle "tekrarlardan" oluşan bir insan. belirli bir yaşa kadar paso yalnız takılan, asosyal(e yani), okulda, sokakta, envai ortamda dışlanan. yalnız bu amcamız teorik fizik konularında biraz aşmış, hatta fizik konusunda o zamana kadar kimsenin söyleyemediği bir takım şeyleri söylüyor ve fizikle hiçbir alakası olmayan bir işte çalışırken neredeyse bir anda otorite durumuna yükseliyor.
