aslında çok şey ihtiva eder bu söz. ama fikriyatımı anlayasanız diye bir çok insanın ortak duygusu olan en azından bir adet lafı olan konuyla yani sevmek ve karşılında sevilmek konusu ile aciklayacağim. bazilari buna aşk diyor ama aşk değil bu daha soylu birşey. ask zaten manyaklıktan baska birsey değil midir? eğer becerebilirsem ne ala beceremezsem problem değil absürd birşeyler yazarım gırgır olur.
diyeleim ki bir hücredesin. hücre buz gibi soğuk. üstüne üstlük ısıtılmıyor. üsütünüzde ise belki bir çul var. belki de o bile yok. bir tahta sıra var. zaman duvara bakmakla geçiyor. dışarda bahar yok. kelek bir kış var. tirtir titriyorsunuz.
hücrenizin camından sadece dısarının bir bölümünü izlebiliyorsunuz. sanki londra kulesine kapatılmış thomas more gibisinizdir.
günlerden bir gün bir hiç beklenemedik bir anda hücreniznize tomurcuklanmış bir dal uzanıyor. karların içinden. gayet canlı ve güzel. soğuda kara kışıda unutup gidiyorsunuz. sanş yüzdesi düşük de olsa olma olasılığı vardır. ama milyonda birlerle ifade edilir. ama vardır ya.
peki mucizelerin olmayacağina inaniyorsaniz ve buna rağmen hala da mucize olsun diye bekliyorsaniz ne bok yiyeceksiniz?
hele ki hücre denilen seyin olmadiği ama hücreden daha beter olan manevi hücrelerin içinde fink ediyorsaniz ne halt yiyeceksiniz?
buna nasıl dayanirsınız?
elbette severek karsılığında sevilrerek. amaçsız insan herşeyini kaybetmiş insandır. kuyuya düsse bile cikma ihtimali varsa cıkmaz, ama amacli insan cikma ihtimali yoksa bile cikmaya uğrasir. cikmazsa bile debelenir ve son nefesinde bile debelendiğinden dolayi gercek manada ölü sanılmaz.
insanlar cok kötü sekilde ölebilir. aklınıza ne kadar feci ölüm sahneleri geliyorsa onlarsa onlardan daha bin kat daha fazla versiyonla feci sekilde cartayi ceker. bu arada gariptir ki ölmenin cok yolu vardir ama yasamanın adam akıllı bir recetesi yoktur hani ama konumuzla alakası yok elbette belki var nebileyim ben ya da bullshit.
ama insan ne kadar kötü bicimde ölürse ölsün en feci ölüm sekli sevgisiz ölmesidir. bu tahammül edilemezdir. kanserden yahut biden gümlesin akılda kalan tek sey belki ben ne yapmadimdir.
bazılari ben bunun hakketmek için ne yaptim der ama hakketmek için elinden geleni yaptiklari kuskusuzdur. konumuzla alakası var mı yok mu bilmiyorum. belki var belki yok. ne bileyim ben? muhtar mıyım?
ama durum ne kadar kötü olursa olsun hani o sarkıda dediği gibi bir ümtiitr yasatir insani.
bir şiirle bitiyorum entryimi;
Elbet anlamı olabilirdi: geçip gitmekteyiz dünyadan,
sormamışlar gelirken, çekilmeliyiz şimdi yavaştan.
Ama konuşmamıza karşın, birbirimizi anlamadan
ve karşımızdakinin ellerine bir an bile ulaşamadan,
yıkım bu işte: Çıkamayacağız bu sınavdan.
Denemek bile kalkılmaz bir şey altından,
ve bir çarmıh dikilmiş, kendimizi tanıyamadan,
yalnızlığımızda, silinip gidelim diye dünyadan. *
