oysaki açık açık söylemiştir sana biz olamayız diye, ben yokum sen varsın dye ancak akıl fikir abul eylemez. yine onu siter kalbin, beynin anlatmaya çalışır onun olmadıgını , kalbinin seninki gibi çarpmadıgını ama kalp dinlemez ve görmez. bazen kalbinde hisseeder bunu aynen duvar olur ona karşı.sanki hiç sevmemiş gibi davranır ama öyle değildir durumlar. kendini bogarsın, kaçmak istersin. ama gittiğin her yere kalbin de kafan da seninle gelir, gene o kalır aklında. bi an gelir anlarsın o boşluğu, aslında olmadıgını bu da sende geçtiği andır. işte bir takım süreçler gel gitler, ama insana anlam katan bekleyişler, hayal kırıklıklrı, üzüntüler, gülümsemeler,bunlar olmasa hayatta anlamsız olurdu. insan acı çekince başkasına acı vermemenin ne denli önemli oldugunu da öğreniyor. büyümek de yanında geliyor sanırım.hayatın sizi ister istemez büyütmesi bu demek, bu olsa gerek.
