anadolu otobanı trafiğe kapatılmış. çünkü bir ev devrilmiş koca otabana. içinde belki de yüzlerce insan yaşamını yitirdi.
işte öyle bir gündü seninle ilk tanışmamız. daha 11 yaşındaydım. korkmuştum. ağlıyordum. annem istanbuldaydı. dedem ve anneannem ile birlikte çınarcıktaydık. çok güzel bir geceydi. saat 2 buçuğa kadar internet cafe de takılmış ve sonrasında evime gitmiştim.
bir anda evimiz ters yüz olmuştu. yerçekimi yön değiştirmişti adeta.
yıkılmadı ama evimiz. halen çınarcıkta vapur iskelesinin karşısında durmakta. dimdik. bütün anılarıyla birlikte.
dedem ve anneannem bindirdiler beni arabaya. dosdoğru annemin yanına götürmek için. bostancıya.
aradan 10 sene geçti. son sınıf oldum. şuan depreme dair herşeyi biliyorum. korkma sakın. bir daha biryerine zarar gelmeyecek bu illet yüzünden.
neler neler öğrettin bana. sevinmeyi, üzülmeyi.ümitlenmeyi, hayallerin bir anda tuzla buz olmasını. sevmeyi, sevilmeyi. aldatmayı, aldatılmayı. cinselliği. dostluğu, düşmanlığı. ders çalışmayı. dersi kırmayı. hayatı, insanları. tanrıyı, inancı..
çok sevdim seni. her fırsatta aksini idda etsemde. çok sevdim. daima kalbimde eşsiz bir yerin olacak. her şey için teşekkür ederim.
şuan bu entryi özer kenar ın deprem mühendisliğine giriş vizesine çalışıyorken giriyorum. çok içlendim. büyük ihtimalle kafanızı da çok ütüledim. affola.
hikayenin sonu : seninle son 2 ayım. rüya gibi geçiceğini bildiğim 60 gün. her bir gram toprağına dokunmak istediğim, her milimetreküp oksijeni solumak, her sırasına oturmak istediğim..
